CONCERT REVIEW

Ce n'était pas Led Zeppelin que Forest National plutôt bien rempli en formule club proposait ce soir, mais le dernier projet bien moins énervé de Robert Plant et de la chanteuse-violoniste Alison Krauss. Rien de bien différent de l'album "Raising Sand" n'aura été présenté. Soutenus pas quelques musiciens solides et très bien en place, ils ont parcouru un peu nonchalamment ce mix country-folk-bluegrass bien propre sur lui et bien plus qu'agréable. S'ils se sont avancés pour quelques chansons en solo, de même que quelques uns des musiciens dont T Bone Burnett, c'est bien sûr, leurs duos que l'on retiendra, tant leurs voix paraissent faites pour  être associées. Grands moments d'harmonies, de complémentarité, de support mutuel qui font mouche presque instantanément. Devant un jeu de lumières sobre qui ne s'est enflammé que pour le final "gone, gone, gone", les changements d'instruments systématiques entre les titres se suivaient sans rien perturber et avaient du nécessiter une intense préparation.

Raising Sand

Juste avant "gone, gone, gone", ils avaient, de façon prévisible, gardé pour la dernière ligne droite leur hit "please read the letter". Si l'ensemble était d'un excellent niveau, maîtrisé et personnel, il n'y eut que de rares envolées/emballemnts, et on pouvait un peu le regretter, d'autant que les gratteurs, batteur et autre violoniste étaient loin de n'être que des figurants. Après s'être un peu faits prier pour les rappels,  ils ont prolongé de quelque 5 morceaux cette sympathique ambiance country soft.
Pour les potins, on ajoutera que l'ex-chanteur du Zep a su rester simple : il a débarqué sur la même terrasse que votre serviteur et est allé se chercher son souper... à  la friterie voisine.

b u  l l .

In een nagenoeg volle doch tot de gekende clubformule omgebouwde zaal van Vorst Nationaal, mochten we de voormalige zanger van Led Zeppelin ontvangen met zijn nieuwste project dat hij samen met de zangeres/violiste Alison Krauss heeft opgezet. Het ganse album "Raising Sand" kwam aan bod, zonder dat er werd teruggegrepen naar vroegere successen van één of ander, om de aandacht gaande te houden. Ondersteund door een kleine schare uitgelezen muzikanten werd het country-folk-bluegrass repertorium op een haast nonchalante, doch degelijke en aangename wijze uitgevoerd. Ofschoon ze afwisselend een stap voorwaarts deden om te soleren, zullen het hoogst waarschijnlijk de duetten zijn, die ons het langst bij blijven. Niet in het minst omdat hun stemmen perfect bij elkaar passen. Ook de muzikanten, waaronder niemand minder dan T-Bone Burnett, mochten om beurten een instrumentale duit in het zakje doen.

Alles verliep uitermate vlekkeloos, een vlotte bijna onzichtbare instrumentenwissel tussen de nummers inbegrepen. Alles wees op een secure en zeer professionele voorbereiding van de set. Het was welhaast spijtig dat er zich in deze perfecte harmonie geen spelbreker aandiende om het onbetwiste meesterschap der muzikanten nog meer te onderlijnen.
Alvorens te eindigen met "Gone, Gone, Gone" speelden ze hun nederige hitje "Please Read the Letter" en voor het eerst werd er een ietsje opschudding teweeggebracht met de belichting.
Na enig aandringen door middel van een niet aflatend applaus, kwamen ze terug voor een encore van niet minder dan vijf nummers. Als dat niet mooi is.
En dan nog dit. Dat niet alle popidolen naast hun schoenen gaan lopen, onderstreepte Robert Plant op uiterst Belgische manier. Na de gig streek hij neer op hetzelfde terras als wij. Voor eenzelfde eenvoudig maal als wij…een pak friet met mayonnaise van de frituur ernaast.

vertaling witteMVS